[maxim08]

Parę fotek z mojej wolierki:

[roberth82]

maxim08, to nie jest bażant pstry Nie jest to też Phasianus colchicus mongolicus Wnioskuje po zdjęciu, że ptaki były na wystawie Organizatorzy przyjeli tą nazwe co podałeś, lepiej nie powiem o czym to świadczy...

[maxim08]

http://upload.wikimedia.o...ale_female).jpg

proszę w takim razie o zakwalifikowanie tego bażanta
bo sam nie wiem: http://www.aviornis.com.pl/viewtopic.php?p=13402

[mirek_60]

Może przypomnijmy sobie ile mutacji barwnych występuje wśród bażantów nazwijmy je ,,polnych,,.Klasyfikowanie tego osobnika jest niepotrzebnym zrywem intelektualnym.Zostawmy go jako ciekawostkę i nazywajmy po prostu bażantem.
Ja na ten przykład spotkałem już podobnie ubarwionego na polach w swojej okolicy i wcale nie było to aż tak dziwne.Jest po prostu ładny.Pozdrawiam.

[maxim08]

Zgadza się bo od kilku lat są dotacje i próby zadomowienia w naszym kraju tej odmiany by żyły na równi ze znanym powszechnie polnym. Masz rację bo nie chodzi o jakieś spory tylko o wymianę doświadczeń i zaczerpywanie wiedzy.

[Rocki]

Bażant mongolski to dziki podgatunek bażanta czy wyhodowana odmiana barwna bażanta polnego??

[wanted]

Rocki, w spisie gatunków jest bażant pstry - Phasianus versicolor wymieniony jako osobny gatunek http://pl.wikipedia.org/wiki/Kurowate

[Rocki]

Ale ja się pytam o takiego bażanta mongolskiego jaki jest na zdjęciach an samej górze, a nie o bażanta pstrego o którym mówisz

[dabek]

A czy takie bażanty sa wypuszczane do łowiska? Widziałem takiego jak sobie spacerował koło drogi w lesie. Łaził sobie tak beztrosko. Pomyślałem sobie ze uciekł komuś z hodowli, bo poraz pierwszy widziałem bażanta w mojej okolicy.

[wanted]

W Polsce najczęściej hodowanymi podgatunkami bażanta łownego (Phasianus colchicus) są bażanty kaukaskie, obrożne i mongolskie. Wszystkie trzy są do siebie podobne - u samców dominuje kolor rudawo-rdzawy na tułowiu, na głowie zielony, na szyi zaś fioletowo-niebieski. Pióra tułowia zakończone są jasno, barków i piersi - na ciemno. Brzuch czarny, ogon długi, żółtobrunatny z czarnym pręgowaniem. Na głowie charakterystyczne dwa małe czubki.

[wanted]

Bażant łowny
pochodzenie, systematyka, biologia


Ojczyzną bażantów są rozległe tereny Azji, które z uwagi na duże zróżnicowanie pod względem biotopów, jak i klimatu spowodowały, że wyodrębnia się wśród tych ptaków szereg gatunków, podgatunków i odmian geograficznych. Różnią się one między sobą przede wszystkim masą ciała oraz bujnością i barwą upierzenia.

Najbardziej znane są bażanty z rodzaju Phasianus obejmujące dwa blisko spokrewnione ze sobą gatunki: bażanta kolchijskiego (Phasianus colchicus) zwanego często szlachetnym oraz bażanta pstrego (Phasianus versicolor). Bażant pstry oraz kolchijski i jego odmiany geograficzne: bażant mongolski (Phasianus colchicus mongolicus) i bażant chiński (Phasianus colchicus torquatus) zostały sprowadzone do Europy najprawdopodobniej w XVI wieku. W Polsce pierwsze zapiski dotyczące chowu tych ptaków w dużych majątkach ziemskich pochodzą z przełomu XIX i XX wieku. W niewoli wymienione wyżej gatunki i odmiany geograficzne bażantów krzyżowały się między sobą, co dało w efekcie mieszańca, nazywanego według nomenklatury zoologicznej bażantem łownym lub obrożnym (Mały Słownik Zoologiczny - Ptaki 1990). Występuje on obecnie w stanie dzikim oraz w fermach na większości obszarach Europy, Ameryki Północnej i Nowej Zelandii.
Samce zwane kogutami, są bardzo barwne. Głowa jest zazwyczaj ciemnozielona o opalizującym połysku z dwoma małymi czubkami zwanymi potocznie uszami. Szyja i pierś są z reguły rdzawo-brązowe, błyszczące z czerwonymi i granatowymi plamami. U większości samców, mających w swoim rodowodzie bażanta chińskiego lub mongolskiego, na szyi występuje biała obroża. Oczy otoczone są dużymi, czerwonymi tworami (tzw. róże) zbudowanymi z charakterystycznych pędzelkowatych piór.
Grzbiet jest rudo-brązowy z ciemnymi plamami. Ogon, u samca zdecydowanie dłuższy niż u samicy, jest koloru żółtobrązowego w czarne poprzeczne prążki. Nogi bażanta zwane w nomenklaturze myśliwskiej ciekami są szare, zakończone trzema palcami, a u koguta w połowie ich długości, z tyłu znajduje się ostroga. Dziób jest jasnobrązowo-żółty. Kurę charakteryzuje bardziej stonowane i jednolite ubarwienie piór pełniące funkcje maskujące, szczególnie przydatne w okresie gniazdowania i wodzenia piskląt. Z wierzchu jest brązowo-szare z czarnymi i ciemno-rdzawymi plamami, od spodu jaśniejsze. Masa ciała jest różna w zależności od gatunku czy podgatunku bażanta jednak najczęściej u ptaków utrzymywanych na fermach oscyluje wokół 1,4-1,6 kg u samca i ok. 1,0 kg u samicy.

Biotopem bażantów są zazwyczaj otwarte tereny z licznymi krzewami, skraje pól i nadrzeczne zarośla. Preferuje bardzo dobre gleby z dużą ilością próchnicy z uwagi na m.in. występujące w niej bezkręgowce będące jego częściowym pokarmem. Zasiedlane środowisko jest jednak w dużej mierze uzależnione, szczególnie w krajach europejskich i Ameryce Pn. od pory roku. Szereg obserwacji potwierdziło, iż w okresie zimy chętnie przebywa w mniejszych kompleksach leśnych z przewagą olszy, buka, świerka gdzie śnieg nie przykrywa całkowicie runa. W okresie wiosny trzyma się raczej niedostępnych szuwarów i trzcinowisk. Tam najczęściej wówczas usłyszymy głos koguta. W okresie wodzenia młodych (lato) przebywa w pobliżu zbiorników i cieków wodnych gdzie łatwiej o tak ważny dla piskląt pokarm zwierzęcy. Jesień to okres, w którym bażanty preferują ścierniska po sprzęcie zbóż, gdzie dużo nasion i owoców.


Gatunek ten charakteryzuje bardzo ciekawa struktura populacji oraz zachowanie uzależnione także od pór roku, ale i wieku ptaków. Zimą, ptaki zbierają się w grupy tej samej płci, większe w przypadku kur (pow. 5 szt.) i mniejsze w przypadku kogutów (2-3 szt.). Przy czym młode kury mogą przemieszczać się między grupami samic. Co ciekawe, dorosłe, silne i obeznane z terenem samce mogą, w tym trudnym dla bażantów okresie, żyć samotnie. Grupy mieszane, samce z samicami, są charakterystyczne dla ptaków młodych, które nie ukończyły jeszcze pierwszego roku życia. W styczniu i lutym zainteresowanie samców zaczyna skupiać się na wyszukaniu i zajęciu dogodnego terytorium oraz jego obronie. W tym czasie samice przemieszczają się jeszcze swobodnie między terytoriami. Od marca do czerwca, a nawet lipca trwa okres reprodukcji u bażantów. Najsilniejsze, zazwyczaj 2-4 letnie samce, zwane początkowo dominantami, a później kogutami terytorialnymi (T) zajmują obszar o wielkości uzależnionej od ukształtowania i charakterystyki terenu, na którym występują. Jest to zazwyczaj powierzchnia od 1,5 do 7 ha. Na każdego samca terytorialnego przypada jeden nie terytorialny tzw. satelita trzymający się na obrzeżach terytorium koguta-T. Stanowią one 8-10 % populacji i są swego rodzaju rezerwą zajmującą miejsce samca terytorialnego po jego zachorowaniu i osłabieniu lub ewentualnej śmierci. W marcu liczba kur tworzących harem koguta-T wynosi ok. 6-7 szt., przy czym mniej niż połowa jest nadzorowana i kryta wyłącznie przez niego. W kwietniu natomiast może być nieco mniej kur w haremie (4-8 szt.) jednak nierzadko ponad 70 % jest kryta przez samca, do którego należą.


dr Sebastian Nowaczewski
Katedra Hodowli i Użytkowania Drobiu Uniwersytet Przyrodniczy w Poznaniu
www.faunaflora.com.pl

[sylwia2401]

[darekmed1]