Srebrniak polski
Srebrniak polski to jedna z najpopularniejszych i najliczniej hodowanych ras w Polsce. W niektórych regionach kraju jest liczebnie dominującą, uważaną przez hodowców za króla wśród polskich gołębi rasowych. W innych regionach jest on znany lecz hodowany nielicznie.
Początki tej rasy pisał w 1901 roku Stanisław Łodzia- Baranowski w swoim opracowaniu pt. „ Projekt do terminologii gołębi polskich” ( Lwów 1901), podkreślał on, że jest rdzennie polska rasa i zalecał używanie oficjalnej nazwy:” srebrniak polski”. O rasie tej pisał też dr. Bronisław Obfidowicz w książce pt,” Polskie gołębie rasowe i ich chów” ( Lwów 1904r.) oraz E.A. Terlecki w swojej książce pt. „ Chów gołębi” ( Lwów 1907r.) Obydwaj autorzy podkreślali polskość tej rasy oraz jej urodę i wybitne zdolności lotowe. Dr. Obfidowicz pisał:” że tak, jak koń wyścigowy trzymany w stajni bez należytego ruchu traci chody, tak też i siwek ( tj. srebrniak) w zamknięciu zatraca własność dobrego lotu i podstawę”.
Rasa ta przez wymienionych autorów opisywana jest pod następującymi nazwami: siwek polski, sroczka srebrzysta, polski latawiec ( pląsacz) srebrniak. E.A. Terlecki wychwalając srebrniaka, pisze:” Rasa ta jest wysoko szlachetną i nadzwyczaj mądra; przytem wytrzymałą na wszelkie wpływy atmosferyczne; nadaje się więc zupełnie dobrze do hodowli w mieście; jako też i na wsi. Siwek polski jest wybornym, a przytem i nadzwyczaj wytrwałym latawcem.
Pierwszy wzorzec srebrniaka opracowany został w Warszawie w 1922 roku. 17 marca 1934 roku opracowano nowy wzorzec srebrniaka.
WYGLĄD
Głowa- Możliwie wąska, długa proporcjonalnie do wielkości gołębia. Linia profilu głowy tworzy wraz z dziobem i woskówkami nosowymi jednolita, wypełnioną, nieprzerwaną linię równoległą do podstawy robiącą wrażenie prostej. Tylna część profilu głowy powinna być łagodnie zaokrąglona i przechodzić w linię szyi. Głowa widziana z góry przedstawia wraz z dziobem i woskówkami nosowymi regularnie rozszerzający się klin. Tylna część klinowatego kształtu głowy jest łagodnie zaokrąglona.
Oczy- Osadzone możliwie wysoko, jak najbliżej linii profilu głowy w tylnej partii czaszki. Tęczówka oka barwy biało- porcelanowej, czysta i jednolita bez jakichkolwiek innych zabarwień. Źrenica mała, czarna, okrągła, położona pośrodku tęczówki.
Brew- Barwy czarnej o drobnoziarnistej strukturze, w miarę szeroka, dobrze widoczna.
Dziób- Długi ( 1/3 długości głowy), umiarkowanie cienki, w kształcie klina. Czarny. Woskówki nosowe małe, ściśle przylegające do dzioba.
Szyja- Prosta, kształtu lejkowatego, cienka o jak największym, wycięciu pod dziobem. Łagodnie poszerzająca się ku dołowi i harmonijnie łącząca się z piersią i barkami. Szyja wraz z głową stanowi 1/3 wysokości gołębia.
Pierś- Wąska, zaokrąglona, nie wysunięta ku przodowi.
Plecy- Wąskie, lekko zaokrąglone, opadające ku dołowi.
Skrzydła- Zwarte, przylegające do tułowia, spoczywające na ogonie i nie krzyżujące się ze sobą lotkami. Sięgają do połowy ciemnej wstęgi na ogonie.
Ogon- zwarty, prosty, trzymany ukośnie w różnej linii z opadająca linią pleców. Koniec ogona nie dotyka podstawy.
Nogi- Cienkie, koloru karminowo- czerwonego, proporcjonalnie wysokie do wielkości gołębia. Uda widoczne, nie schowane w piórach podbrzusza. Z przodu na nodze pióra wyrastają nie więcej niż 1cm poniżej stawu skokowego. Od tyłu staw skokowy nieopierzony. Nogi od stawów skokowych lekko ugięte, palce rozstawione równo, pazurki jasne.
Upierzenie- Gładkie, obfite, dobrze przylegające.
Kolor i rysunek- Rysunek sroczy, barwa lodowo- niebieska z odcieniem srebrzystym występuje na głowie szyi i piersiach, częściowo plecach( serce), ogonie i pod ogonem. Podbrzusze, uda i skrzydła są barwy białej. Na piersiach i plecach odcień srebrzysty stopniowo słabnie przechodząc w barwę białą. Barwa ogona jest w odcieniu szyi i piersi, przy czym przejście od białe barwy pleców do ciemniejszej ogona musi być łagodnie stonowane. Przed końcem ogona w poprzek sterówek występuje czarna o ostrym zarysie koloru wstęga, zakończona jasnym obrzeżem.
www.1pigeonloft.com
http://khgsrebrniak.glt.pl/ 
