Wybierz język:
     » Portal » Użytkownicy » Grupy » Statystyki » Czat » Album » Mapa Hodowców » Kalendarz » POBIERALNIA
     » Rejestracja » Zaloguj » Zaloguj się, by sprawdzić wiadomości
  

 Ogłoszenie 

Prosimy wszystkich o zapoznanie się z Regulaminem Forum - PRZECZYTAJ . Z FORUM usuwane będą też osoby (nick) które nie aktywowały swojego konta !


Poprzedni temat «» Następny temat
Nasiona w żywieniu ptaków
Autor Wiadomość
mirass 
Doświadczony Hodowca
Mirek



Pomógł: 59 razy
Wiek: 31
Dołączył: 13 Sty 2008
czyli 5920 dni temu
Posty: 1709
Podziękowania: 22/15
Skąd: Kraków
Wysłany: 2008-06-08, 08:08   Nasiona w żywieniu ptaków

Nasiona w żywieniu ptaków


Pszenica zwyczajna (Triticum L.)




Jest to rodzaj zboża należący do rodziny wiechlinowatych. Pochodzi z Azji, gdzie początkowo uprawiana była w południowo – zachodniej i środkowej części kontynentu w klimacie umiarkowanego ciepła. Niektóre gatunki, których wyróżnia się około 20, powstały ze świadomego lub nieświadomego krzyżowania. Aktualnie roślina ta rozpowszechniła się na cały świat i z ziaren wytwarza się pieczywo. Największe uprawy znajdują się w Rosji, Chinach i Indiach. Nie wymaga dużo pracy. Zależnie od gatunku wysiewa się ją jesienią lub wiosną. Okres zbiorów w Europie przypada na okres letni: lipiec, sierpień. Z krzyżówki żyta z pszenicą powstało pszenżyto.

Wartość odżywcza:
Pszenica zawiera w sobie:
60% węglowodanów
12% wody
11 – 12% białka
8 – 9% błonnika
2,5% tłuszczów
Reszta, czyli około 5% to potas, magnez, sód, żelazo, wapń, witamina E, D3, K, PP, witaminy z grupy B, a także śladowe ilości pierwiastków m. in. cynku. Dostarcza organizmowi: estrogeny, ryboflawinę, tiaminę, niacynę, karoten, tokoferol.
Pszenica jest lekkostrawna, zawiera stosunkowo dużo białka i wapnia, jednak mało witamin. Więcej białka zawiera odmiana jara. W białku pszenicy znajduje się glutelina i prolamina. Prolaminy są białkami niepełnowartościowymi, a gluteliny zawierają mało cystyny


Żywienie ptaków:
Pszenica jest podstawowym ziarnem w żywieniu większości ptaków. Chętnie zjadają ją gołębie, kaczki, gęsi, bażanty, kury, przepióry jak i nawet papugi. Można podawać ją w stanie suchym jak i moczoną, czyli utrzymywaną przez niedługi czas w wodzie, przed podaniem. Bardzo dobrem uzupełnieniem pokarmu jest pszenica kiełkowana. Przez pierwszą dobę utrzymujemy ją w wodzie, zmieniając ją, co około 4 godziny, tak aby nie zaczęła brzydko pachnieć. Po 24 godzinach wysypujemy ziarno na sitko i co jakiś czas przepłukujemy, żeby nie wyschło. Po około 2 dniach kiełki nadają się do podania ptakom. Pszenica w tej postaci zawiera więcej witamin, białka i składników mineralnych, a dodatkowo stymuluje ptaki do lęgów. Kiełki nie powinny leżeć w karmniku zbyt długo. Nie wolno podawać zepsutych nasion, a także ziarna, na którym osiadł sporysz. Takie ziarno jest trujące dla ptaków. Zbyt duży udział pszenicy w pokarmie jest niewskazany, gdyż ptaki utrzymywane w małych pomieszczeniach tuczą się, a zboże to nie zawiera ilości energii wystarczającej dla ptaków, dlatego należy łączyć ją także z innymi ziarnami odpowiednimi dla danej grupy ptaków. Warto poznać wartość odżywczą danych ziaren i skomponować mieszankę odpowiednią dla swoich ptaków. Podawanie zbyt dużej ilości pszenicy prowadzi także do kałomoczu. Nie należy także podawać pszenicy dopiero, co zebranej. Powinna ona odleżeć kilka miesięcy i wyschnąć, gdyż świeża doprowadza do biegunki, skrętu i nieżytu jelit. Ziarno to można podawać tak młodym jak i starszym ptakom, także w formie śrutu czy otrębów pszennych. Można ją także dodawać do gotowanych ziemniaków. Drobiowi podajemy całe ziarna, jednak papugom lepiej jest je namoczyć, ewentualnie zgnieść. Wyrośnięte na kilka cm roślinki można podawać także drobnicy.
Jęczmień (Hordeum L.)




Jest to gatunek należący do rodziny traw. Jedno z najstarszych zbóż. Pochodzi ono z Azji Zachodniej i Bliskiego Wschodu – jest to strefa umiarkowana. Wyróżnia się ponad 20 gatunków jęczmienia: jednoroczne jak i wieloletnie. Zboże to rozpowszechniło się na cały świat jednak największe uprawy znajdują się w Rosji. W stanie dzikim można spotkać je także w Ameryce Południowej. Z jęczmienia produkuje się piwo i kaszę. Wyhodowano odmianę jęczmienia, której okres wegetacji wynosi zaledwie 55 dni. Inne odmiany wegetują mniej niż 100 dni. Wyróżnia się także rośliny ozdobne: jęczmień grzywiasty.
Ziarno jęczmienia jest wydłużone i pomarszczone. Jest pokryte plewką o żółtym kolorze. Ziarno to nie nadaje się do wyrobu chleba. Poza przeznaczeniem wypisanym powyżej stosuje się je jako paszę.

Wartość odżywcza:
Jęczmień zawiera dużo skrobi, czyli cukru złożonego, który działa, energetycznie. Łuszczony jest lekko strawny i zasobniejszy w składniki pokarmowe. Zależnie od gatunku zawiera różne ilości białka. Jak u innych zbóż tak i u jęczmienia wyróżnia się jare i ozime, z tym, że jare bardziej nadają się na paszę dla ptaków. Jęczmienie jare zawierają więcej skrobi, zaś ozime więcej białka i włókna. Odmiany przeznaczone na piwo zawierają zazwyczaj więcej węglowodanów, a mniej białek. Jęczmień posiada wszystkie witaminy z grupy B poza B2 i B6, a także dużo krzemu, który pobudza do nieśności.
Do poprawienia strawności i wartości dietetycznej można dążyć przez:
- kiełkowanie:
Ziarno umieszczamy w naczyniu z wodą i przez pierwszą dobę zmieniamy wodę, co kilka godzin, aby była świeża. Po 24 godzinach ziarno wysypujemy na sitko i co jakiś czas przepłukujemy wodą, aby nie wyschło. Po około dwóch dobach jest odpowiednie do podania, zawiera więcej witamin i pobudza ptaki do lęgów. Nie może być zepsute, dlatego należy odpowiednio często zmieniać wodę.
- moczenie i ogrzanie w wysokiej temperaturze,

Żywienie ptaków:
Podawanie jęczmienia wskazane jest w okresie zimowym jak i podczas lęgów. Jest on rzadko stosowany w mieszankach paszowych, głównie z tego względu, że ma ostre końce, które drażnią ptaki, jednak można je obciąć w młynie. Odmiany jare mają delikatniejsze końce. Można go także podawać w postaci płatków jęczmiennych. Nie powinno się go podawać młodym ptakom. Jęczmień szybko pęcznieje w żołądku. Zboże to po zbiorach należy wysuszyć i dopiero po kilku miesiącach podać ptakom. Można go także podawać w postaci kiełków, które posiadają więcej witamin niż suche ziarno, są chętniej zjadane przez ptaki i pobudzają do lęgów. Ziarno to można podawać wszelkiemu drobiowi grzebiącemu i wodnemu. Nie należy przesadzać z ilością jęczmienia jednak w okresie zimowym dawka powinna być nieco większa. Jeżeli chcemy, aby ptaki nauczyły się zjadać to ziarno musimy podać je „głodnym” ptakom lub połączyć je z osobnikiem znającym już ten pokarm, co jednak w wielkim stadzie nie zawsze skutkuje i nie u wszystkich gatunków. Podaje się także jęczmień moczony przez 4 do 24 godziny, jeszcze przed fermentacją.

Żyto zwyczajne (Secale cereale)


Jest to gatunek z rodziny traw, znany na całym świecie. Pochodzi najprawdopodobniej z Azji Środkowej gdzie do dziś można spotkać dzikie gatunki żyta. Zboże to ma małe wymagania glebowe. Świetne warunki do hodowli tej rośliny panują w Polsce jak również w Rosji i innych krajach nadbałtyckich, gdzie najczęściej są uprawiane. Zależnie od gatunku wyróżnia się rośliny jednoroczne, dwuletnie i wieloletnie. Występuje około 10 gatunków żyta. Z tego zboża wytwarza się mąkę, z której piecze się żytni chleb, paszę, a także alkohol etylowy. Z krzyżówki żyta z pszenicą powstało pszenżyto, które rozpowszechniło się w naszym kraju pod koniec XX wieku. Zawiera ono więcej witamin niż żyto.
Okres zbiorów w Polsce przypada na okres letni: lipiec, sierpień. Kłos o kłoskach dwukwiatowych, na których znajdują się „osty” dorasta do 150cm. Zboże to rośnie najszybciej z wszystkich zbóż, gdyż ma najbardziej rozbudowany system korzeniowy pozwalający pobierać wodę i składniki mineralne z głębszych warstw gleby. Roślina ta cechuje się dużą odpornością na mróz i małymi wymaganiami glebowymi i cieplnymi.

Wartość odżywcza:
Żyto zawiera w sobie witaminę B1, kwas pantotenowy, który jest niezbędny do prawidłowego metabolizmu białek, cukrów i tłuszczów, przyspiesza gojenie ran, pomaga w uwalnianiu energii, zapobiega przemęczaniu, poprawia pigmentację. Zawiera także kwas foliowy, który reguluje wzrost i funkcjonowanie komórek; wpływa dodatnio na system nerwowy i mózg, a także cholinę, która jest niezbędna do normalnego rozwoju organizmu zwierzęcego. Wartość pokarmową żyta można poprawić przez:
- moczenie w wodzie i suszenie w temperaturze powyżej 70 stopni C,
- kiełkowanie: ziarno umieszczamy w naczyniu z wodą i przez pierwszą dobę zmieniamy wodę, co kilka godzin, aby była świeża. Po 24 godzinach ziarno wysypujemy na sitko i co jakiś czas przepłukujemy wodą, aby nie wyschło. Po około dwóch dobach jest odpowiednie do podania, zawiera więcej witamin i pobudza ptaki do lęgów.

Żywienie ptaków:
Ziarno to jest rzadko stosowane w żywieniu większości ptaków. Ptaki niechętnie je jedzą (chętniej moczone, gotowane lub kiełkowane). Żyto pęcznieje w żołądkach ptaków. Jeżeli ptaki je chętnie zjadają to nie należy podawać go zbyt dużo, gdyż kał będzie kleisty i rzadki co u ptaków nie powinno mieć miejsca, gdyż ptaki nie wydalają moczu, ale przerabiają go i w jak najlepszy sposób wykorzystują. Ten gatunek trawy zawiera także substancje antyżywieniowe, zwłaszcza alkilorezorcynole, inhibitory trypsyny, jak również niestrawne pentozany. Powodują one zaburzenia wzrostu, pogorszenie apetytu, a w ostateczności może dojść nawet do uszkodzenia wątroby. Jeżeli chcemy podawać to ziarno w niewielkich ilościach to powinno być one wysuszone, powinno odleżeć jakiś czas po zbiorach. Karygodnym błędem jest podawanie niedojrzałego lub świeżo zebranego żyta swoim podopiecznym. Nie należy jednak odstawiać tego ziarna na margines, gdyż bardzo szybko rośnie i bardziej niż inne zboża nadaje się do obsadzania wolier z różnymi ptakami. Gdy tylko wyrośnie z ziemi ptaki obgryzają je, a ptaki grzebiące wykopują także korzenie. Jest bardzo ładnym urozmaiceniem woliery, jeżeli zostanie na jakiś czas odgrodzone od ptaków. Niektórzy hodowcy twierdzą, że żyto poprawia wygląd piór ptaków. Można się tylko domyślać, że tak jest, gdyż zawiera kwas pantotenowy, który poprawia pigmentację i stan włosów u ludzi, więc może jest podobnie u ptaków, jednak nie zostało to udowodnione.


Owies (Avena L.)




Jest to gatunek zboża należący do rodziny traw. Popularny na całym świecie. Pochodzi z różnych regionów świata m. in. z obszaru śródziemnomorskiego, północnej Afryki i Azji Środkowej. Wyróżnia się ponad 30 gatunków owsa. Niektóre nadal dziko rosną, inne są roślinami uprawnymi. Powszechnie uprawianym gatunkiem owsa jest owies zwyczajny. Można go znaleźć na polach klimatu umiarkowanego, a nawet chłodnego. Uprawy można spotkać nawet wysoko w górach. Nagie i gładkie źdźbło dorasta do około 80cm. Kwiaty zwisają podobnie jak u wielu innych traw. Ziarno zamknięte jest nierównymi, gładkimi blaszkami. Jest to roślina jednoroczna. Owies ma wielorakie zastosowanie:
- jako biopaliwo do ogrzewania domów,
- jako mączkę owsianą – zawiera dużo soli mineralnych, składników odżywczych i mineralnych,
- jako płatki owsianie – zawierają podobnie jak mączka dużo składników odżywczych, płatki owsiane stosuje się przy nieżycie przewodu pokarmowego i innych układów, a także przy ogólnym osłabieniu – ma właściwości lecznicze, można zmieszać je także z płatkami kukurydzianymi zawierającymi dużo witamin i białka. Płatki owsiane zawierają około: 66% węglowodanów, 13% białka, 6% tłuszczu, 6% wapnia, 4% fosforu, 3% żelaza. Reszta to śladowe ilości pierwiastków i innych składników odżywczych.
- jako słomę owsianą – świetnie wsiąka płyny i zanieczyszczenia,

Wartość odżywcza:
Owies zawiera w sobie dużo składników energetycznych, pobudzających ptaki do ruchu, a także dużo włókna. Ma w sobie witaminę E.

Żywienie ptaków:
Owies dodawany jest do mieszanek pokarmowych dla wszelkiego rodzaju drobiu. Jest także dobrym dodatkiem pokarmowym dla gołębi. Ptaki chętniej zjadają owies łuskany, który nie podrażnia przełyku, jednak w naturalnej postaci także jest zjadany – nieco niechętnie przez drób grzebiący, jednak z czasem się przyzwyczajają. Bardzo korzystnie wpływa na nieśność, a także wylęgowość ptaków. Bardzo dobrym rozwiązaniem jest podawanie kiełkującego owsa, które zawiera więcej witamin niż suche ziarno m. in. witaminy E. Zboże umieszczamy w naczyniu z wodą, najlepiej w pomieszczeniu z temperaturą około 20 stopni C. Woda powinna być letnia. Co kilka godzin zmieniamy ją. Po 24 godzinach wysypujemy owies na sitko i co kilka godzin przepłukujemy letnią wodą, aby ziarno nie było suche. Najlepsze dla ptaków są małe kiełki – około 2 doby po zalaniu owsa wodą – które zawierają najwięcej witamin. Stymulują one ptaki do lęgów, a pisklęta chętnie je pobierają. Zboże w tej postaci nadaje się do podawania bażantom, przepiórom, kaczkom, gęsiom, a nawet przepiórkom czy papugom, których zapotrzebowanie na owies wzrasta podczas odchowu młodych. Należy jednak zwrócić uwagę czy ziarno jest świeże i się nie zepsuło, co powoduje zazwyczaj za rzadkie wymienianie wody. Można podawać także ziarno moczone od 4 do 24 godzin, które jeszcze nie fermentuje, jak również ziarno miażdżone, czy w postaci płatków owsianych.

Pszenżyto (Triticosecale Wittm. ex A.Camus)


Gatunek zboża z rodziny traw powstały jak sama nazwa mówi z krzyżówki pszenicy i żyta pod koniec XIX wieku. Uprawa tego zboża rozpowszechniła się w naszym kraju pod koniec ubiegłego wieku. Ziarno to stosuje się głównie w żywieniu trzody chlewnej jak również ptaków. Rzadko wypieka się pieczywo z mąki pszenżytniej. Aktualnie trwają także prace nad uzyskaniem krzyżówki zbożowej nadającej się do wypieku pieczywa. Obecnie powierzchnia uprawy tego zboża w świecie to około 3,5 mln ha, w tym w Polsce około 1,2 mln ha, czyli 1/3 ogółu upraw światowych (3,5 mln ha).Wyróżnia się odmiany jare jak i ozime. Okres zbiorów w naszym kraju przypada na miesiące letnie: lipiec, sierpień. Uprawy pszenżyta to około 10% upraw zboża w Polsce. Pszenżyto wytwarza więcej kwiatów aniżeli jego potomkowie: żyto i pszenica, dlatego jest wydajniejsze.

Wartość odżywcza:
Pszenżyto zawiera w sobie więcej witamin niż żyto i więcej białka aniżeli pszenica. Białko zawiera więcej leucyny, którą trzeba dostarczać organizmowi, który sam nie potrafi jej wyprodukować, ale mniej lizyny (Niezbędna przy budowie białek, głównie w mięśniach i w kościach, istotna w okresie rozwoju, wchłania wapń) i metioniny. Roślina ta zawiera dużo białka, przez co jest ważna w żywieniu zwierząt. Ziarna są bardziej strawne od ziaren pszenica oraz posiadają bardziej korzystne aminokwasy.

Żywienie ptaków:
Ziarno to stosowane jest w żywieniu wszelkiego rodzaju drobiu, gołębi, a także papug, które jednak wolą je moczone lub w postaci kiełkowanej, kiedy to po około 48 godzinach moczenia, po fermentacji uwalnia się więcej witamin niż suche ziarno. Można je także rozgniatać. Ptaki chętniej zjadają pszenicę. Można je do tego pokarmu przystosować przez wprowadzenie znającego już pokarm osobnika do stada lub podanie „głodnym” ptakom. Do pokarmu można dodawać także mąkę pszenżytnią lub śrut.

Kukurydza zwyczajna (Zea mays)





Roślina uprawna znana na całym świecie należąca do rodziny traw. Pochodzi z Ameryki Środkowej a dokładniej z płaskowyżu meksykańskiego. Dziki przodek nie jest znany. Możliwe, że została stworzona przez ludzi poprzez odpowiednie krzyżowanie i selekcję.
Wyróżnia się około 6 gatunków, z czego uzyskano wiele odmian. Najpopularniejsze odmiany w naszym kraju to: Złota Karłowa, Jola SWHN, Golden Bantham, Piastowska. Zależnie od gatunku łodyga dorasta od 50 do 250cm. Na niej tworzą się kwiatostany męskie i żeńskie. Kwiatostany męskie to wiechy o długości 10 – 40cm osadzone na wierzchołkach źdźbeł. Kwiatostany żeńskie to kolby, na których znajdują się ziarna. Są one otoczone pochwami liściowymi. Kukurydza wymaga żyznych gleb, nie lubi przymrozków, nie potrzebuje dużo wody.
Przeznaczenie: Niektóre gatunki używane są jako warzywo, a dokładniej ich kolby i młode nasiona, także przeznaczone na paszę, zielone pędy podaje się trzodzie chlewnej i królikom, a słomę używa się nawet do produkcji papieru. Ze znamion ze słupkami kwiatów żeńskich robi się lekarstwa, które usprawniają wydalanie moczu, żółci, nieznacznie obniżają ciśnienie krwi, poprawiają krzepliwość krwi. Lekarstwo to podaje się także przy cukrzycy i reumatyzmie. Z kukurydzy wytwarza się także mąkę i kaszę oraz mączkę skrobiową.

Wartość odżywcza:
Kukurydza zawiera w sobie dużo energii i składników odżywczych jakże potrzebnych ptakom. Posiada witaminę B1 i B5. Jest uboga w sole mineralne. Białko jest ubogie w lizynę i tryptofan. Tłuszcz ma dużą zawartość odżywczą a olejek z kiełków zawiera dużo witaminy E. Zawiera także fosfor, błonnik, potas, witaminę PP oraz karoten.

Żywienie ptaków:
Kukurydza jest dość często stosowana w mieszankach pokarmowych dla bażantów, przepiórów, kaczek, gęsi, gołębi a także papug. Większość ptaków wybiera mniejsze nasiona. Należy jednak pamiętać, że zbyt duża ilość procentowa kukurydzy w pokarmie jest niekorzystna dla ptaków. Skarmianie tego zboża w zbyt dużych ilościach prowadzi do zatuczenia ptaka, a nawet do zahamowania wzrostu młodych osobników. Ziarno to jest jednak bardzo dobrym dodatkiem zawierającym dużo energii, przez co powinno znajdować się w mieszankach paszowych (przede wszystkim podczas zimy) naszych ptaków. Ilości te nie mogą przekraczać 30% masy karmy. Można także stosować ją na przemiennie z innymi ziarnami i podawać ją, co kilka dni. Kukurydzę można podawać ptakom pod różną postacią:
- mąka kukurydziana – zazwyczaj grubo zmielona – podaje się ją zazwyczaj ptakom, które ze względu na swoje rozmiary nie mogą pobierać całych ziaren (małe ptaki egzotyczne, kanarki, małe gołąbki),
- kasza kukurydziana – można podawać ją tworząc różnego rodzaju „papki” dla papug, łącząc ją z kaszą manną i wodą (podaje się ją różnym ptakom),
- ziarno moczone – jest ono chętniej zjadane aniżeli ziarno suche, jest miększe od zwykłego ziarna, należy je utrzymywać w wodzie od 4 do 24 godzin, nie może ono zacząć fermentacji, woda powinna być wymieniana, co kilka godzin – ziarno w tej postaci chętnie zjadają średnie i duże papugi,
- ziarno skiełkowane – zawiera ono więcej witamin aniżeli ziarno suche, które są uwalniane w procesie kiełkowania. Zboże umieszczamy w naczyniu z letnią wodą w pomieszczeniu z dodatnia temperaturą (najlepiej około 20 stopni C). Przez pierwszą dobę, co kilka godzin zmieniamy wodę. Po 24 godzinach wysypujemy je na sitko i co kilka godzin przepłukujemy, aby nie wyschło. Po 48 godzinach jest odpowiednie do podania ptakom, jeżeli nie jest zepsute. Takie ziarno jest o wiele chętniej zjadane przez wszystkie ptaki, a dodatkowo stymuluje ptaki do lęgów. Jest bardzo dobrem dodatkiem żywieniowym.

Słonecznik (Helianthus L.)



Rodzaj roślin z rodziny astrowatych. Wyróżnia się około 100 gatunków różniących się wielkością, budową kwiatostanu i kolorem ziarna. Pochodzą najprawdopodobniej z Ameryki Południowej. Występują słoneczniki spożywcze, ozdobne, użytkowe i przemysłowe. Są znane na całym świecie. Zostały sprowadzone do Europy przez Hiszpan około XVI wieku. Dawniej słonecznik miał przede wszystkim znaczenie jako roślina ozdobna, jednak z czasem poznano jego zalety odżywcze. Należy do roślin oleistych. Wytwarza się z niego m. in. oleje słonecznikowe. Dawniej oleju słonecznikowego używano jako leku na malarię. Majowie gotowali płatki kwiatowe i pili jako afrodyzjak. Smażono także płatki słonecznika. Łodyga tej rośliny dorasta nawet do 3m. Kwiatostany maja różne wielkości zależnie od odmiany. Co ciekawe słonecznik potrafi nastawiać się w kierunku słońca – to zjawisko jest nazywane fototropizmem dodatnim. W kwiatostanie znajduje się duża ilość małych ziaren otoczonych łupiną. Na nich znajduje się puch kielichowy.

Wartość odżywcza:
Słoneczniki zawierają w sobie dużo tłuszczu, bo nawet aż 35% masy, a także białka. Odmiany jadalne zawierają dużo substancji balastowych. Białko słonecznikowe zawiera dużo metioniny, która jest niezbędna dla organizmu, ale musi być dostarczana do niego, gdyż sam nie potrafi jej wyprodukować.

Żywienie ptaków:
W żywieniu występują 3 rodzaje słoneczników:
- o nasionach białych – jest najodpowiedniejszy dla ptaków. Można go spotkać w większości mieszanek pokarmowych dla małych, średnich i dużych papug, a także w mieszankach dla drobiu. Nie powinno go jednak być zbyt dużo gdyż jest to roślina oleista i tuczy ptaki. Drobnicy można podawać go gniecionego.
- o nasionach paskowanych – chyba najpopularniejsza odmiana w Polsce, także często spotykana w mieszankach pokarmowych wszelkiego rodzaju ptaków hodowlanych jak i dzikich.
- o nasionach czarnych – posiada najmniejsze nasiona, nie jest polecany do karmienia ptaków, mimo to wiele ptaków chętnie go zjada. Pobiera go drób ozdobny, papugi, jak i drobna egzotyka oraz dzikie ptaki. Słonecznik ten jest bardziej tuczący niż biały czy paskowany.

Najlepsze dla ptaków są odmiany pastewne słonecznika o delikatnej skórce. Większość ptaków przyzwyczaja się do tego ziarna dość szybko, jednak nie wszystkie chcą go pobierać w suchej formie. Dobrym sposobem jest podawanie kiełków, które posiadają więcej witamin, które stymulują ptaki do lęgów jak również są łatwiej przyswajalne. Należy zwrócić uwagę czy kiełkowane ziarno nie jest zepsute. Takiego nie wolno podawać ptakom. Najlepsze są kiełki jeszcze malutkie, kiedy to uwalnia się najwięcej witamin, czyli około 48 godzin po rozpoczęciu procesu, czyli zalaniu wodą. Wodę należy często wymieniać i ziarno przepłukać, co przeciwdziała psuciu się ziarna i osadzaniu pleśni. Można także podawać lekko wyrośnięte roślinki, które są mięsiste i dość grube, ale ptaki (nawet małe kanarki) chętnie je obskubują.
W mieszankach nie powinno znajdować się zbyt dużo słonecznika, który tuczy ptaki, a utuczone ptaki nie przystępują do lęgów, samce nie kryją lub nieskutecznie, a samiczki mają problemy ze znoszeniem jajek.


Ryż (Oryza L.)




Jest to jedna z najstarszych roślin uprawnych świata należąca do rodziny traw. Występuje w strefie klimatów gorących i ciepłych na całym świecie. Wyróżnia się około 20 gatunków. Najczęściej uprawianym zbożem świata jest zaraz po pszenicy właśnie ryż siewny (Oryza sativa L.). Pochodzi z wschodnich terenów azjatyckich. Stanowi on podstawę wyżywienia ludzi na świecie. Jego przodkowie są nieznani. Wyróżnia się dwa podstawowe typy ryżu:
- uprawiany na polach zalanych wodą – ryż zalewowy,
- niezalewany, ale potrzebujący dużo wilgoci - ryż suchy,
Występuje także inne podział na ryż długi, krótki i średni, które różnią się długością ziarna. Ryż to roślina jednoroczna, której łodygi dorastają do wysokości 1.5m. Każda łodyga zakończona jest źdźbłem na którym znajduje się ziarno.
Największymi producentami ryżu na świecie są Indie i Chiny, jednak największą wydajnością odznacza się ryż uprawiany w Australii i Europie.
Zastosowanie:
Z ryżu produkuje się mąkę ryżową, jak również zjadany jest w zwykłej postaci, piwo ryżowe, sake, otręby – pasza, słomę (do produkcji odzieży, mat, mioteł, okryć dachowych) nawozy, z plew materiał do pakowania i jako opał.
W XX wieku powstało wiele nowych odmian ryżu.

Wartość odżywcza:
Ryż jest bardzo kaloryczny, zawiera w sobie około 75% węglowodanów, przede wszystkim skrobi – zależy to od gatunku, 7.5% białka. Jest lekko strawnym cukrowcem. Ziarno bez łuski zawiera mało witamin z grupy B i tłuszczów, ale jest źródłem: tiaminy, niacyny, ryboflawiny, żelaza i wapnia.

Żywienie ptaków:
Ryż jest często stosowany w żywieniu ptaków. Podaje się tak suche ziarno jak i ryż wyłuskany. Zjadają go bażanty, kaczki, kury, gęsi, gołębie jak i ptaki egzotyczne. Jest świetnym dodatkiem energetycznym także dla osłabionych ptaków. Często podaje się go młodym ptakom, które potrzebują dużo energii. Można go gotować (bez dodawania jakichkolwiek przypraw, które szkodzą ptakom) i zmieszać z tartą marchwią lub innymi warzywami czy zielonkami, przez co ptaki łatwiej nauczą się pobierać pokarm, jeżeli znają już jeden ze składników. Ryż podawany ptakom przeciwdziała biegunce. Długotrwałe podawanie samego ryżu prowadzi do niedoboru witaminy B1, dlatego ryż należy mieszać z innymi nasionami i nie powinno go być w mieszance za dużo. Otręby ryżowe powstające podczas obróbki ziaren także można podawać ptakom, jak również ziarno kiełkujące zawierające więcej witamin niż ziarno suche, które pobudzają ptaki do aktywności płciowej. Ptaki chętniej zjadają go w takiej postaci jak również ryż moczony przez mniej niż 24 godziny w wodzie.


Kanar (Phalaris canariensis)




Czasem nazywany mozgą kanaryjską – pozostańmy jednak przy nazwie kanar. Jest to bardzo popularna roślina należąca do rodziny traw. Jej nasiona są podstawą wyżywienia wielu gatunków przede wszystkim mniejszych ptaków. Wyróżnia się wiele gatunków różniących się ziarnem i budową rośliny. Zdrowe ziarno kanaru powinno być duże, błyszczące, o jasnożółtej barwie i ładnie pachnieć. Nie może być na nim pleśni. Nie powinno być połączone, lecz suche i sypkie.

Wartość odżywcza:
Kanar zawiera w sobie: 3-7% tłuszczu, 50 – 60% węglowodanów, 12-16% białka, a 2% to popiół. Oczywiście ma w sobie także śladowe ilości różnych pierwiastków. Kanar zawiera więcej tłuszczów i białka niż proso.

Żywienie ptaków:
Kanar jest podstawowym ziarnem w mieszance pokarmowej dla kanarków, w której zazwyczaj stanowi około 1/3 wszystkich ziaren. Jest także chętnie zjadany przez drobne ptaki egzotyczne i papugi, jak również przez kuraki, gołębie i ptaki blaszkodziobe. Ze względu na to, że jest ziarnem energetycznym powinno być podawane słabym ptakom. Wielu hodowców podaje chorym ptakom (głównie kanarkom) tylko kanar, owsik i mak, co jest świetnym rozwiązaniem. Ptaki młode nie mają problemu z pobieraniem go, gdyż jest stosunkowo miękki. Kanar jest niezbędny w mieszance podczas lęgów gdyż pobudza ptaki do aktywności płciowej. Ptaki bardzo chętnie zjadają to ziarno także moczone przez kilka godzin w wodzie jak również skiełkowane w odpowiedniej temperaturze, kiedy to wydziela się więcej witamin niż z suchego ziarna. Takie ziarno jest strawniejsze i pobudza ptaki do lęgów. Uzyskanie takiego ziarna nie jest trudne. Wystarczy przez dobę utrzymywać je w wodzie, wymieniając ją, co kilka godzin, a przez kolejną dobę na sitku przepłukując, co jakiś czas. Po 48 godzinach jest odpowiednie do podania. Ptaki także chętnie zjadają już wyrośnięte roślinki. Możemy sami uprawiać kanar jednak należy pamiętać, że potrzebuje on większego ciepła i dłuższego czasu wegetacyjnego niż proso. Dobrym miejscem do uprawy kanaru jest szklarnia. Samodzielna uprawa daje możliwość podawania ptakom kanaru jeszcze w wiechach i w fazie mlecznej, dzięki czemu nasi pupile mają naturalną zabawę.

Konopie siewne (Cannabis sativa)




Jest to bardzo popularne ziarno w hodowli. Roślina pochodzi z Azji Środkowej. Dawniej z łodyg konopi wytwarzano sznury, liny, worki. Z nasion wytwarzano oleje. Z konopi indyjskiej po dziś dzień nielegalnie wytwarza się narkotyki (marihuana, haszysz). Używa się ją także jako środek przeciwbólowy. Jest używana w hodowli ptaków i trzody chlewnej. Należy do roślin oleistych, jednorocznych. Łodyga dorasta nawet do 300cm. Jest owłosiona. Liście składają się z 3 -7 „palców”. Nasiona to małe, szare kuleczki.

Wartość odżywcza:
Konopie zawierają w sobie dużą ilość tłuszczy – są to nasiona oleiste, olejku lotnego, witamin, soli mineralnych, lecytyny i związków bialkowych. Posiadają także wiele składników odżywczych potrzebnych do przeżycia. Ziarno to zawiera 28-32% tłuszczy, 17-20% węglowodanów, 15 – 18% białka, a 2% to popiół. Zawiera także śladowe ilości różnych pierwiastków.

Żywienie:
Jest to bardzo ważny i cenny pokarm szczególnie u drobnych ptaków egzotycznych. Wielu hodowców boi się go podawać, gdyż ziarno to zawiera dużo tłuszczu i można utuczyć ptaki. Należy jednak pamiętać, że jest ono bardzo ważnym składnikiem pokarmowym dla ptaków i podawanie w odpowiedniej ilości przynosi tylko korzyści. Ptaki powinny podawać go więcej w czasie zimy i bezpośrednio przed nią, aby utrzymać odpowiednią ilość tłuszczy. Ptaki zbyt otłuszczone nie przystępują na wiosnę do lęgów, samce nie chcą kryć, samice maja problemy ze zniesieniem jajek. Oczywiście ptaki w większych pomieszczeniach, z możliwością dłuższego lotu mogą dostać więcej tego ziarna gdyż go spalą podczas ruchu. Stosuje się jednak zasadę kilku ziaren dziennie na małego ptaka. Odpowiednie podawanie konopi poprawia lęgi, a także pomaga w rozwoju młodych ptaków. Konopie pobudzają samce do śpiewu i lęgów. Nie wolno podawać ptakom konopi moczonych, które są trujące. Można za to podawać kiełki już 3 dnia, kiedy to nie wydzielają już substancji szkodliwych dla zdrowia pupili, ale zawierają więcej witamin niż suche ziarno i pobudzają ptaki do aktywności rozrodczej. Konopie są często niedoceniane, choć są bardzo ważnym dodatkiem żywieniowym przez cały rok – nie tylko w zimie. Nie trudno je kupić w naszym kraju. Niektóre mieszanki dla ptaków posiadają w swoim skaldzie za dużo tego ziarna, dlatego lepiej kupować inne mieszanki lub tworzyć je samemu. Ziarno to stosuje się także w hodowli kuraków, blaszkodziobych, gołębi i papug.

Mak (Papaver somniferum)


Roślina oleista. Wyróżnia się około 100 gatunków należących do rodziny makowatych. Różnią się budową łodygi, kwiatostanem, kolorem i wielkością ziarna. Uprawia się je w klimacie umiarkowanym i zimnym, głównie w Europie, Azji i Ameryce Północnej.
Uprawa w Polsce podlega ostrym przepisom podobnie jak uprawa ziaren konopi. Na wysokiej łodydze tworzy się piękny pojedynczy kwiatostan, w którym dojrzewają małe nasionka. Z czasem zamienia się on w zamknięty koszyczek i w nim dochodzi do dojrzewania nasion.

Wartość odżywcza:
Mak zawiera w sobie dużo witamin m. in. A, C, D, E, tłuszczów (40 – 55%), węglowodanów (10 – 12%), białka (15 – 18%), a 5 – 7% to popiół. Błonnik to 20% masy, posiada także wapń, magnez, żelazo, potas. Mak zawiera składniki opium, które spowalniają pracę przewodu pokarmowego. W większych ilościach powoduje zaparcia.


Żywienie ptaków:
Mak jest bardzo ważnym dodatkiem żywieniowym szczególnie dla małych ptaków egzotycznych, kanarków, a także drobiu ozdobnego. Nie powinien być podawany w zbyt dużych ilościach, gdyż zawiera w sobie dużo tłuszczu, ale w odpowiedniej dawce działa regulująco przy chorobach przewodu pokarmowego, na przykład podczas biegunki. Mak pomaga w procesie trawiennym, wiąże cholesterol, przeciwdziała miażdżycy. Powinien być podawany przez cały rok. Mak jest bardzo często podawany kanarkom, jednak należy pamiętać, żeby nie podawać go młodszym kanarkom jak 7 – dniowym i w nie dużych ilościach, gdyż wcześniejsze podawanie może powodować biegunkę. Ziarno to jest bardzo popularne w naszym kraju, tanie i łatwo dostępne. Nie ma problemów z jego zakupem. Należy jednak sprawdzić czy jest ono wysuszone, ładnie pachnie, nie ma w nim jakiś robaków, a także czy nasiona nie są połączone, ale sypkie. Mak wraz z kanarem i owsikiem powinien być podawany małym ptakom podczas choroby.

Owsik (Avena strigosa)


Jest to owies łuskany, a dokładniej łuskane ziarno owsa szorstkiego. Ziarno to zjadane jest nie tylko przez ptaki, ale także przez gryzonie i trzodę chlewną. Został on sprowadzony także do naszego kraju, gdzie jest uprawiany – dawniej na większą skalę. Aktualnie jest uważany za chwast głównie na polach z owsem, jęczmieniem jarym i ich mieszankach.

Wartość odżywcza:
Owsik zawiera w sobie około 5-7% tłuszczu, 54-58% węglowodanów, 10 – 12% białka, a 3% to popiół. Jest energetycznym ziarnem i powinien być podawany osłabionym ptakom.

Żywienie ptaków:
Owsik nadaje się do podawania większości ptaków – niektóre go nie zjadają, jednak większość woli go od owsa niełuskanego, gdyż łatwiej mogą go połknąć i szybciej zostaje strawiony. Nie należy podawać go zbyt wiele, jednak w małych ilościach powinien być podawany kurakom, ptakom wodnym, gołębiom, papugom i drobnicy. Owsik wraz z kanarem i makiem powinny być jedynym pokarmem chorych kanarków i innych drobnych ptaków pobierających m. in. te ziarna. Działa on rozwalniająco i wspomaga trawienie. Nie powinien być podawany w dużych ilościach, gdyż może zaszkodzić ptakom. Ptaki o wiele chętniej zjadają owsik moczony w wodzie przez przynajmniej 4 godziny, ale mniej, niż 24, aby nie rozpoczął fermentacji, a także kiełkowany, który zawiera więcej witamin uwalnianych podczas tego procesu i pobudza ptaki do aktywności płciowej. Owsik umieszczamy w naczyniu z wodą na 24 godziny. W tym czasie kilkakrotnie wymieniamy wodę, aby ziarno się nie zepsuło. Po tym czasie wysypujemy je na sitko i przepłukujemy, aby nie wyschło. Po 48 godzinach jest odpowiednie do spożycia przez ptaki. Takie ziarno nie może być zepsute i spleśniałe i nie może leżeć zbyt długo w karmniku.


Rzepak (Brassica napus L.)



Rzepak jest często mieszany z rzepikiem.


Jest to podstawowa roślina oleista w naszym kraju. Łodyga dorasta do 150cm i jest pokryta delikatnym nalotem. Uprawiana w strefie klimatu umiarkowanego i podzwrotnikowego. Rzepak należy mocno nawozić, gdyż ma słabą zdolność pobierania składników pokarmowych ze względu na słabo rozwinięte korzenie. Zbiór rzepaku przypada na okres letni: koniec czerwca, początek lipca. Wyróżnia się dwie formy:
- rzepak jary (najpopularniejsze odmiany: LICOSMOS, SPONSOR, HEROS, JURA, MOZART, HUNTER itd.)
- rzepak ozimy – zasiewa się go końcem sierpnia, zawiera więcej tłuszczów od jarego (najpopularniejsze odmiany: CABRIOLET, BOJAN, DANTE, DIGGER itd.)
Zastosowanie:
- oleje – margaryna, tłuszcze kuchenne,
- leki,
- pasza,
- słoma – opał,
Najwięksi producenci rzepaku to: Chiny, Pakistan, Rumunia, Polska.

Wartość odżywcza:
Jak wszystkie rośliny oleiste zawiera w sobie dużo tłuszczy, a także białka. Zawiera szkodliwe alkaloidy. Rzepak ma w swoim składzie 38 – 42% tłuszczów, 8 – 10% węglowodanów, 18% białka, a 4% to popiół. Zawiera dużo substancji energetycznych pobudzających ptaki do lęgów i ruchu.

Żywienie ptaków:
Jest podstawowym ziarnem mieszanek dla kanarków i drobnych ptaków, głównie europejskich łuszczaków. Podaje się go także kurakom, blaszkodziobym, małym papugom i gołębiom. Ziarno jednak musi być dobrze wysuszone. Nie można podawać ziarna zielonego i zaraz po zbiorach. Musi być świeże i ładnie pachnieć. Ziarno powinno mieć słodkawy smak. Mieszanka ziaren nie powinna zawierać więcej jak 5% rzepaku gdyż zawiera szkodliwe alkaloidy. Nie powinno się podawać go moczonego z tego właśnie względu, lecz kiełki jak najbardziej. Kiełki pobudzają ptaki do lęgów i zawierają więcej witamin. Można podawać także wyrośnięte na kilka centymetrów roślinki, które są chętnie obskubywane przez różne ptaki. Rzepak wpływa dodatnio na połysk piór jak i popęd płciowy u ptaków. Jest to ziarno łatwo dostępne w naszym kraju i dość tanie.

Rzepik pospolity (Agrimonia eupatoria)



Rzepik jest często mieszany z rzepakiem.


Inna nazwa to: parzydło lub wątrobowe ziele. Roślina należąca do rodziny różowatych. Pochodzi z Europy. Pospolita w Polsce. Została także przewieziona na inne kontynenty. Występuje ponad 10 różnych gatunków. Łodyga rzepiku dorasta do 100cm. Zakończona jest kwiatostanem złożonym z wielu drobnych, żółtych kwiatków. Kwitnie w czerwcu i lipcu, czyli po przekwitnięciu mniszka lekarskiego. Można go spotkać przy drogach, na łąkach, miedzach, pastwiskach. Tworzy mieszańce z rzepikiem wonnym oraz z rzepikiem szczeciniastym
Zastosowanie:
- napar z rośliny dodatnio wpływa na narządy trawienne, działa przeciwbiegunkowo, ogólnie wzmacnia,
- odwar służy do płukania jamy ustnej,
- do przemywania ran,
- żywienie zwierząt,

Wartość odżywcza:
Zawiera mało węglowodanów. Zamiast nich posiada dużo białka i tłuszczów. Zawiera substancje wolotwórcze oraz hamujące czynność tarczycy, cholinę, olejek lotny, gorycz, garbniki, kwasy organiczne, sole mineralne, siarczany, barwniki flawonowe, olejki eteryczne.

Żywienie ptaków:
Rzepik jest jednym z podstawowych ziaren w żywieniu wielu gatunków ptaków, począwszy od małych wróblowych aż po bażanty. Gdy zaczynałem hodowlę rzepik w suchej postaci uchodził za roślinę trującą i można go było podawać tylko w postaci skiełkowanej – jednak tak nie jest. Rzepik zawiera dużo składników odżywczych potrzebnych ptakom. Niektórzy hodowcy zamiast rzepiku podają rzepak, który zawiera dużo substancji energetycznych. Dzieje się tak, dlatego, że rzepik w większej ilości może doprowadzić do zaburzeń w pierzeniu, a także może powodować problemy w lęgach. Wpływają na to także inne składniki. Nie można podawać go zbyt wiele. Jest bardzo popularnym ziarnem w Polsce i nie ma problemów z zakupem go. Świetnie nadaje się do kiełkowania – w takiej postaci ptaki chętniej go zjadają. Można także podawać roślinki wyrośnięte na kilka centymetrów. Ziarno, które chcemy podać ptakom nie może być dopiero, co zerwane, musi być wysuszone. Ilość procentowa rzepiku w karmie dla drobnicy nie powinna przekraczać 30%.

Siemię lniane (len) (Linum usitatissimum)


Bardzo popularna lecznicza roślina w naszym kraju. Jest rośliną oleistą uprawianą od tysięcy lat.
Zastosowanie:
- w lecznictwie: łagodzi dolegliwości układu pokarmowego i oddechowego, w chorobach wrzodowych, działa kojąco na rany i błony śluzowe, oczyszcza organizm z toksyn, oczyszcza skórę, poprawia wygląd włosów – ma wiele różnych zastosowań, które nie sposób wypisać,
- pasza dla zwierząt,
- przemysł spożywczy – olej, jako dodatek do chlebów i wyrobów cukierniczych,
Wartość odżywcza:
Siemię lniane jest bogate w białko (18 – 22%) i energię (węglowodany stanowią 18 – 20% składu lnu), a także tłuszcze, których jest 30 – 40%. Popiół stanowi 5 – 7% masy. Zawiera witaminę A, A2, B6, B12, E, enzymy, magnez, żelazo, cynk, miedź, kobalt, fosfor i sole mineralne, śluzy roślinne. Zawiera w sobie także glikozyd cyjanogenny - linamarynę, która może przekształcić się w kwas pruski – bardzo szkodliwy.

Żywienie ptaków:
Ziarno to stosuje się w żywieniu różnych ptaków, od małych łuszczaków aż po duże bażanty. Udział tego ziarna w mieszankach nie powinien być zbyt duży. Wspomaga ono pierzenie i dodatnio oddziałuje na upierzenie ptaków. Ziarno to podczas fermentacji wydziela szkodliwy glikozyd linamarynę, przez co nie można podawać ptakom ziarna moczonego. Ziarno to działa rozwalniająco i jest niechętnie zjadane przez ptaki, jednak można je do niego przyzwyczaić. Napar z siemienia lnianego jest stosowany w hodowli kanarków śpiewających i działa oczyszczająco na organy głosowe ptaków. Nie można podawać ziarna zielonego i zaraz po zbiorach – musi być przez kilka miesięcy suszone. Jest to ziarno łatwo dostępne w naszym kraju i dość tanie.

Proso (Panicum L.)

Roślina jednoroczna należąca do rodziny traw. Łodyga dorasta do 150cm. Na niej tworzą się wiechy z ziarnem. Jest to jedna z najstarszych roślin zbożowych.
Wyróżnia się wiele gatunków prosa, niektóre z nich stosowane w żywieniu ptaków:

Proso żółte:




Najpopularniejsze proso w naszym kraju, można je kupić praktycznie wszędzie. Świetnie nadaje się do kiełkowania. Można także podawać już wyrośnięte kilku centymetrowe roślinki. Nadaje się do karmienia różnych gatunków ptaków, od małych łuszczaków do bażantów.
Jest to ziarno energetyczne, zawiera około 70% węglowodanów, 20% białka, 10% błonnika, a około 5% to tłuszcze. Bogate w fosfor, żelazo, fluor i witaminę A. Proso łuskane to kasza jaglana (lepiej strawna od zwykłego prosa), którą również można dodawać do mieszanki. Robi się z niej także proso jajeczne, podawane małym ptakom egzotycznym. Proso wpływa na jakość upierzenia, a kiełki posiadają więcej witamin i pobudzają ptaki do aktywności płciowej.

Proso murzyńskie (murzynek):




Jest nazywane także olejarka abisyńską. Dawniej rzadkie teraz coraz bardziej popularne proso w żywieniu ptaków egzotycznych. Są to małe, podłużne, błyszczące, czarne ziarna. Zawiera ono dużo białka i jest chętnie zjadane przez różnego rodzaju ptaki. Tłuszcze stanowią ponad 30% masy. Proso murzyńskie w czasie fermentacji jest szkodliwe dla ptaków. Nie należy podawać go zbyt dużo – dawkę można zwiększyć podczas pierzenia oraz odchowu młodych. Aktualnie nie ma większych problemów z zakupem murzynku, choć cena nadal jest nieco wyższa niż innych bardziej popularnych gatunków prosa.

Proso japońskie:




Jest nazywany także chwastnicą zbożową. Na kaszę uprawia się je w: , Chinach, Korei, Japonii, a na karmę w Ameryce Północnej. Ten gatunek prosa kształtem raczej nie przypomina innych. Ma ostro zakończone boki. Jest jednym z podstawowych gatunków prosa podawanych drobnicy, a także gołębiom, papugom i drobiu ozdobnemu. Ptaki bardzo chętnie je zjadają w pierwszej kolejności. Jest w miarę tanie i bez problemu można kupić w je w sklepach z ziarnem. Najlepiej podawać je wysuszone.

Proso jednostronne:





Jest nazywane także chwastnicą jednostronną. Z jednej strony chwast upraw, a z drugiej świetny dodatek żywieniowy dla drobnej egzotyki. Dojrzałe proso jednostronne można spotkać na polach uprawnych przed zbiorami. Należy jednak zbierać je tam gdzie mamy pewność, że ziemia nie jest skażona. Ptaki bardzo chętnie jedzą to proso. Można podawać je w fazie mlecznej jak również wysuszone.

Proso srebrne:




Jest to jedno z większych pros, ma kolor srebrno – kremowy i powinno być błyszczące. Chętnie zjada je przede wszystkim drobnica jak również gołębie i drób ozdobny. Jest bardzo chętnie zjadane mimo swojej wielkości. Można kupić je w większości sklepów z ziarnem jak również internetowych sklepach zoologicznych. Cena jest podobna do ceny innych popularnych pros.

Proso senegalskie:






Proso senegalskie czerwone: Jest to proso o małych, czerwonych nasionach, które większość ptaków wręcz kocha. Podaję się je przede wszystkim w kłosach i jest często uprawiane w naszym kraju, jednak jest również możliwość zakupu sypkiego ziarna. Niektórzy hodowcy drobnicy odchowują młode na samym ziarnie (głównie proso senegalskie) i gwiazdnicy. Proso senegalskie zawiera około 4% tłuszczów, ponad 60% węglowodanów, ponad 10% białka. Nie ma problemów z zakupem tego prosa tak w sklepach z ziarnem, sklepach internetowych jak i u okolicznych hodowców. Można spróbować samemu je posiać. Okres wegetacji to 80 – 100 dni. Jest łatwe w uprawie. Występuje także proso senegalskie żółte, które ptaki zjadają nieco mniej chętnie.

Włośnica ber:


Włośnica – jest bardzo często błędnie nazywana prosem senegalskim. Jej kłosy są dłuższe i maja na sobie delikatne włoski. Nasiona maja jaśniejszy, żółtawy odcień. W Polsce trudno dostać sypkie ziarno – najczęściej jest sprzedawana w kłosach – jest to świetne urozmaicenie i zabawa dla ptaków. Wyróżnia się dwie formy: ostną (Setaria italica) i bezostną (Setaria glauca)

Proso węgierskie:


Inna nazwa to Mohar. Jest to ziarno przeznaczone na paszę, rzadziej do spożycia przez ludzi. Uprawy występują głównie w Azji i Europie. Jest to jedno z większych ziaren, dlatego jest chętniej wybierane przez większość bażantów. Można podawać je także innemu drobiowi ozdobnemu, gołębiom i papugom. Najlepiej podawać ziarno dobrze wysuszone.

Proso zielone:


Jest jednym z popularniejszych importowanych pros do naszego kraju. Stosuje się je przede wszystkim w żywieniu małych ptaków egzotycznych, ale także papug, gołębi egzotycznych i hodowlanych, a także drobiu. Skiełkowane zawiera więcej witamin i jest chętniej zjadane przez ptaki. Nie ma problemu z zakupem tego ziarna. Ceny są podobne do cen innych nasion z tej grupy.

Proso czerwone:


Jedno z bardziej popularnych pros w naszym kraju zaraz po prosie żółtym. Jest uprawiane w naszym kraju, ale rzadko. Stosuje się je przede wszystkim w żywieniu papug i ptaków egzotycznych, a także drobiu ozdobnego. Świetnie nadaje się do kiełkowania. Takie ziarno jest pożywniejsze, ma więcej witamin i pobudza ptaki do aktywności płciowej.

Proso czarne:


Jest to świetne ziarno uzupełniające karmę dla ptaków egzotycznych, przede wszystkim papug, które chętnie je wyjadają. Podaje się je także drobiowi ozdobnemu. Ziarno to można kupić w internetowych sklepach wysyłkowych. Można podawać je także w wiechach, przez co ptaki maja ciekawą zabawę.

Nasiona mniszka lekarskiego:





Pojawiają się końcem kwietnia, początkiem maja. Są to tzw. dmuchawce. Jest problem z ich zbieraniem. Niektórzy zbierają je odkurzaczem, inni z rana, gdy się jeszcze nie rozkładają do słońca. Jest to świetny dodatek pokarmowy dla wszelkich łuszczaków europejskich, kanarków i astryldów. Ptaki bardzo chętnie je zjadają.

Arcydzięgiel lekarski:


Jest to roślina mało znana. Występuje zazwyczaj nad brzegami rzek i innych wód płynących w zaroślach. Łodygi są bardzo wysokie. Arcydzięgiel zawiera w sobie wiele kwasów i olejków. Jej nasiona są chętnie zjadane przez ptaki na wolności. Można także przyzwyczaić do ich zjadania różne ptaki hodowlane. Roślina ta świetnie nadaje się do wolier.

Żołędzie:


Nasiona dębu to świetny dodatek żywieniowy szczególnie dla drobiu ozdobnego zimą. Są chętnie zjadane przez bażanty i kaczki, jednak należy je tego wcześniej nauczyć. Przed podaniem należy je dobrze wysuszyć i obłupać. Można je także wcześniej pokruszyć. Żołędzie są nasionami energetycznymi, ale posiadają mało białka. Zbyt częste podawanie ich w dużej ilości jest szkodliwe ze względu właśnie na małą zawartość białka, a także garbniki, które w większej ilości zatrzymują kał.

Soja:


Jest to ziarno podawane przede wszystkim większym ptakom, czyli kurakom, blaszkodziobym, gołębiom i większym papugom, chociaż skiełkowane zjedzą także mniejsze papugi. Nasiona skiełkowane wydzielają więcej witamin zawartych w ziarnie. Soja zawiera dużo białka i tłuszczu, a także potas, fosfor, magnez, wapń, żelazo i dużo witamin m. in. rożne witaminy z grupy B, witaminę A, C, K, PP, E. Niektóre ptaki chętniej zjadają śrutę sojową.

Nasiona dyni:




Są bardzo dobrym dodatkiem w żywieniu ptaków. Od wieków używane są jako lek przeciw pasożytom układu pokarmowego. Nasiona te zawierają dużo tłuszczy i węglowodanów, a także witaminy: A, B9, B15. Pestki dyni dobrze wpływają na przemianę materii, jednak nie można podawać ich w zbyt dużej ilości, aby nie utuczyć naszych ptaków, gdyż ptaki utuczone nie przystępują do lęgów lub maja problemy związane z lęgami.

Szarłat:


Inaczej nazywany amaranthusem. Jest rośliną ozdobną pewnie znaną każdemu jednak nie każdy wie, że jej ziarno można podawać ptakom. Takie żywienie stosowało się głównie w ubiegłym wieku. Szarłat zawiera w sobie dużo białek i tłuszczów, a także wapnia i szpinaku. Liście szarłatu zawierają dużo żelaza i witaminy C.

Nasiona chwastów:


Są bardzo często niedoceniane przez wielu hodowców, ale to świetny dodatek pokarmowy dla większość małych ptaków wróblowych. Trudno je zbierać, jednak coraz częściej pojawiają się w sprzedaży w internetowych sklepach wysyłkowych. Można je także odbierać podczas czyszczenia mechanicznego nasion roślin uprawnych. Ziarna te powinny być wysuszone. Najlepiej podawać nasiona, wyki ptasiej, lebiody, rdestu ptasiego, perzu, gwiazdnicy, a także koniczyny, trawy (można podawać nasiona zakupione sklepie, które nie są posypywane chemią), sałaty, ogórka, cebuli, rzodkiewki itd. Nie wolno podawać nasion kąkolu polnego, które są trujące i zjedzenie ich w większej ilości może być dla ptaków nawet śmiertelne.

Gryka:


Roślina pochodząca z Azji. Największe uprawy gryki znajdują się w Chinach. Z gryki produkuje się kaszę, a czasem i mąkę. Jest świetnym dodatkiem żywieniowym dla różnych ptaków, ze względu, że zawiera dużo białka, skrobi, witamin, a także żelaza. Produkuje się z niej leki szczególnie na żylaki, nadciśnienie. Gryka dodatnio wpływa na wygląd piór u ptaków.

Gorczyca:


Małe, okrągłe, jasnożółte nasiona, które są świetnym dodatkiem paszowym dla ptaków. W stanie dzikim występuje także w naszym kraju. Jest rośliną często używaną w lecznictwie. Wytwarza się z niej olejek gorczyczny, który wspomaga proces trawienia, leczy choroby żołądka i układu pokarmowego. Dodatnio wpływa także na organizm ptaków.

Sezam:


Jest dobrym ziarnem uzupełniającym przede wszystkim mieszanki ziaren małych, średnich i dużych ptaków, a także gołębi i drobiu ozdobnego. Sezam zawiera około 50% tłuszczów, do 25% białka i do 7% węglowodanów. Z sezamu wytwarza się także mąkę sezamową i olejek. Można podawać ptakom grubo zmielony sezam.

Anyż:


To często niedoceniane ziarno, które można podawać przede wszystkim drobnej egzotyce, ale także innym ptakom. Jest na mała skale uprawiane w Polsce – są problemy z zakupem go. Ziarno zasiewa się w kwietniu a zbiera w sierpniu. Anyż stosowany jest w lecznictwie – przy chorobach gardła i układu moczowego. Olejek anyżowy działa toksycznie na pasożyty i odstrasza owady.

Łubin słodki:


Roślina nieco zapomniana, stosowana szczególnie kilkadziesiąt lat temu. Wytwarza strąk, w którym znajduje się 5 długich nasion. Jest dobrym dodatkiem dla ptaków, a przy okazji urozmaiceniem żywieniowym. Zawiera zmniejszoną ilość alkaloidów. Jest paszą nie tylko dla ptaków, ale także dla trzody chlewnej.

Szpinak:


Jest to roślina wszystkim znana i często stosowana w żywieniu ptaków. Jest chętnie zjadana. Zawiera dużo witamin, magnezu, żelaza, wapnia, fosforu, jodu, a także sód i potas. Nie każdy jednak wie, że można podawać także ptakom jego nasiona.

Orzechy laskowe:




Dojrzewają we wrześniu i październiku. Są bardzo pożywne, lecz nie można podawać ich w zbyt dużej ilości, żeby nie utuczyć ptaków. Zawierają około 60% tłuszczu, 15% białka i 7% węglowodanów. Zawierają dużo: potasu, wapnia, magnezu i żelaza, cynku, miedzi i manganu.

Orzechy włoskie:



Zawierają więcej tłuszczów niż orzechy laskowe. Ich udział w pokarmie nie powinien być zbyt duży. Zawierają dużo witamin m .in. A, B1, B2, E, PP. Ponad 60% to tłuszcze, ponad 10% to węglowodany, a 15% to białko. W ich skład wchodzą także takie pierwiastki jak: fosfor, potas, żelazo i magnez.

Orzechy arachidowe:


Jest to mylna nazwa, gdyż tak naprawdę nie są orzechami. Można je podawać różnym ptakom, najlepiej pocięte na kawałki lub gniecione. Nie wolno podawać ich solonych, gdyż sól jest szkodliwa dla ptaków. Dodatnio wpływają na rozwój komórek, pracę serca i wytwarzanie krwi. Z tych „orzechów” wytwarza się oleje, a także masło. Zawierają około 25% białka, prawie 50% tłuszczów i około 20 cukrów. W karmie dla ptaków nie powinno być ich za wiele ze względu właśnie na dużą zawartość tłuszczy od których ptaki tyją.

Orzeszki cedrowe:


Jedne z rzadziej stosowanych orzechów w żywieniu ptaków. Pochodzą z lasów tropikalnych. Są łatwo przyswajalne przez organizm. Wytwarza się z nich oleje. Są także stosowane jako produkt spożywczy, ziarno lecznicze i pasza dla zwierząt. Można je spotkać w mieszankach przede wszystkim dla dużych i średnich papug, jednak ich ilość nie powinna być zbyt duża. Orzech cedrowy zawiera w sobie ponad 60% tłuszczów, 15% to cukry. Zawierają także dużo fosforu oaz witamin: E, D i B.

Migdały:


Najlepiej podawać je w niewielkich ilościach, pocięte lub gniecione. Zawierają bardzo dużo tłuszczów – ponad połowa masy, około 20% białka i 4% cukrów. Są to bardzo sycące nasiona. Warto podawać je ptakom w okresie zimowym. Niedojrzałe migdały są trujące – podajemy tylko dojrzałe i dobrze wysuszone.

Sorgo:


Jest to roślina pochodząca z Afryki. Wyróżnia się około 30 gatunków. W niektórych rejonach świata jest bardzo ważnym zbożem konsumpcyjnym. Łodygi dorastają nawet do 4m – zależnie od gatunku. U góry tworzy się wiecha okryta plewami. Z ziarna wytwarza się mąkę, kaszę, spirytus, krochmal. Jest także ważną roślina przeznaczona na pokarm dla ptaków i trzody chlewnej. Można je podawać większości ptaków, choć jest niechętnie zjadane – jest ziarnem twardym. Większa ilość tego ziarna w mieszance prowadzi do zahamowania wzrostu.

Pszenica orkisz:


Nosi także nazwę: orkisz lub szpelc. Odmiana pszenicy, rzadko uprawiana ze względu na mały ziarno. Ziarno zawiera mniej składników odżywczych i białka aniżeli inne odmiany pszenicy. Orkisz zawiera w sobie dużo węglowodanów, bo aż ponad 60%, białko to ponad 10%, tłuszcze to zaledwie 2-3%, a woda około 13%. Zawiera także witaminę B1, B2, B6, PP, E, fluor, sód, potas, wapń, żelazo, magnez i śladowe ilości innych pierwiastków. Można podawać je różnym ptakom w formie suchej jak i moczone i skiełkowane, kiedy zawiera więcej witamin i pobudza ptaki do lęgów.

Groch:




Jest to ziarno stosowane przede wszystkim w mieszankach dla bażantów, kaczek, gęsi i gołębi. Ziarno to zawiera dużo witamin. Jest długo trawione, ale i w miarę długo trwałe. Należy podawać tylko dobrej jakości ziarno. Nie może być gorzkie i musi dobrze kiełkować – w takiej formie zawiera więcej witamin, które pobudzają ptaki do lęgów, a także jest łatwiej przyswajalne przez organizm. Ilość grochu w mieszance nie może przekraczać 20%.

Fasola mungo:


Inna nazwa to zielona soja. Najprawdopodobniej pochodzi z Indii. Jest to coraz popularniejsze ziarno w żywieniu wszelkiego rodzaju ptaków hodowlanych. Ptaki chętniej zjadają ją skiełkowaną, kiedy to wytwarza więcej witamin i pobudza ptaki do rozpłodu. Fasola mungo zawiera w sobie dużo białka i witamin: A, B, C, E. Nie ma problemów z zakupem tego ziarna. Jego cena jest nieco wyższa od ceny ziaren prosa.


Artykuł jest moją własnością - wszelkie prawa zastrzeżone.
Ostatnio zmieniony przez Michuuu 2010-02-09, 18:49, w całości zmieniany 2 razy  
Podziękuj autorowi tego posta
 
 
Wyświetl szczegóły

Chcesz wiedzieć jak zarobić? Chcesz być jednym z nielicznych Milionerów? Chcesz osiągać sukcesy w szkole, pracy, w życiu prywatnym?
TAK? W takim razie to coś dla Ciebie: Złote Myśli - Twoja droga do Sukcesu!

mirass 
Doświadczony Hodowca
Mirek



Pomógł: 59 razy
Wiek: 31
Dołączył: 13 Sty 2008
czyli 5920 dni temu
Posty: 1709
Podziękowania: 22/15
Skąd: Kraków
Wysłany: 2010-12-19, 18:55   

Gdybyście mieli fotki ziaren których zdjec tu nie ma to podsyłajcie - uzupełnimy spis.
_________________
Podziękuj autorowi tego posta
 
 
grajgul 
Mega User



Moja specjalizacja:
Papugi

Pomógł: 16 razy
Wiek: 31
Dołączył: 20 Sty 2008
czyli 5913 dni temu
Posty: 901
Podziękowania: 74/106
Skąd: Bydgoszcz

Wysłany: 2010-12-28, 17:57   

Nasiona gryki i fasoli mungo
_________________
Artykuły rehabilitacyjne i nie tylko - www.kursmed.com

Pozdrawiam cie Gość, :)
Podziękuj autorowi tego posta
 
 
 
amadyna1471 
Administrator



SPIS-HODOWCÓW: www.spis-hodowcow.pl/amadyna1471

Moja specjalizacja:
Papugi

Pomógł: 24 razy
Wiek: 52
Dołączył: 09 Maj 2010
czyli 5073 dni temu
Posty: 3606
Podziękowania: 370/338
Skąd: Gorzyczki

Wysłany: 2010-12-30, 22:41   

I następne foty ziarna do postu powyżej:
Podziękuj autorowi tego posta
 
 
 
syju 
Doświadczony Hodowca



Pomógł: 3 razy
Wiek: 52
Dołączył: 24 Sty 2008
czyli 5909 dni temu
Posty: 124
Podziękowania: 4/2
Wysłany: 2010-12-31, 17:00   

Małe sprostowanie, orzeszki cedrowe to nie sa nasiona cedru ale limby syberyjskiej, krewniaczki naszej limby, to zamieszanie powoduje nazwa pod jaką sprzedawane są te nasionka. Limba ta rośnie w większości w azji, głównie w tajdze - jak ktos będzie ją sobie chciał posadzić to raczej problemu nie ma ;-) co do lasów tropikalnych to nawet cedr libański tam nie rośnie - nie ten klimat, najdelikatniejszy z cedrów to cypryjski ale w lesie tropikalnym tez by go upaliło :mrgreen:
Podziękuj autorowi tego posta
 
 
..:: AVIORNIS ::..




AVIORNIS POLECA:



SZUKAJ NA GOOGLE!

Twoja wyszukiwarka



Wyświetl posty z ostatnich:   
Odpowiedz do tematu
Nie możesz pisać nowych tematów
Nie możesz odpowiadać w tematach
Nie możesz zmieniać swoich postów
Nie możesz usuwać swoich postów
Nie możesz głosować w ankietach
Nie możesz załączać plików na tym forum
Nie możesz ściągać załączników na tym forum
Dodaj temat do Ulubionych
Wersja do druku

Skocz do:  


..:: WSPÓŁPRACUJEMY ::..
>> Spis-Hodowcow.pl - Magazyn dla miłośników Fauny i Flory >> Hodowla ptaków - Jacek Masternak >> Ptasie podróże - Artur Bujanowicz >> NOWA EXOTA >> Andrzej Jarosz >> Henryk Kościelny - fotografia przyrodnicza >> Hugo Barbosa >> Blog - Portugalia >> Hugo Barbosa & Iñaki García Hernández- Portugalia/Hiszpania >> Snyder s Grouse & Waterfowl Park >> Baza turystyczna

Od 2008 roku - Aviornis.com.pl © Wszelkie prawa zastrzezone.
Powered by phpBB modified by Przemo © 2003 phpBB Group
Strona wygenerowana w 0.4 sekundy. Zapytań do SQL: 18
..:: Giełda ::..


..:: OFERTA REKLAMOWA NA AV ::..


..:: POLECAMY ::..
Inkubatory do wylęgu jaj


..:: POLECAMY ::..
sklep internetowy


..:: POLECAMY ::..


..:: SERWIS I CZASOPISMO HODOWCÓW ::..



..:: Czasopismo hodowcy ::..

..:: SERWIS HODOWCÓW ::..


..:: ZAPRZYJAŻNIONA STRONA ::..


..:: Baza CITES ::..


..:: Polecamy ::..

..:: SKLEP INTERNETOWY ::..
Planeta-zoo

..:: POLECAMY ::..
Euro Zoo

..:: POLECAMY ::..
Euro Zoo


..:: POLECAMY ::..


. SERWISY AUKCYJNE .









.: ASPEKTY PRAWNE :.