Figówka żółtobroda - Psittaculirostris salvadorii

Ta mała papużka jest endemitem dla północnej części indonezyjskiej prowincji Papua. Jest spotykana w wilgotnych, nizinnych lasach oraz w ich pobliżu. Grozi jej wyginięcie ze względu na utratę naturalnych siedlisk.


Kiedy na przełomie lat 80. i 90. ubiegłego stulecia zobaczyłem te ptaki na jednej z giełd, długo nie mogłem od nich oderwać oczu. Pochodziły z odłowu, były drogie. Chodziłem, kręciłem się, przepytywałem sprzedawców, ale ostatecznie nie zdecydowałem się na ich zakup. Nic o nich nie wiedziałem i bałem się ryzyka związanego z ich hodowlą. Po latach okazało się, że postąpiłem słusznie. Przez kilka lat - hodując inne ptaki - myślałem o widzianych wówczas papużkach. Zacząłem szukać literatury i ciągle dowiadywałem się czegoś nowego. Po pierwsze ptaki znajdowały się w hodowlach dopiero od niedawna, bo pierwsze 24 osobniki zostały importowane do Wielkiej Brytanii w 1977 roku. Ogółem w latach 1985-1990 sprowadzono do Europy zaledwie 1582 sztuki figówki żółtobrodej i tak zaczęła się ich europejska hodowla.

Ptaki te pochodzą z północnej części wyspy Nowej Gwinei na Pacyfiku. Jej klimat określany jest jako równikowy wilgotny, ze średnią temperaturą miesięczna 25-28oC i bardzo małymi wahaniami rocznymi i dobowymi. Figówki zamieszkują leżące we wnętrzu wyspy lasy deszczowe, do wysokości około 400 m n.p.m. Przez większość dnia przebywają w koronach drzew, gdzie poszukują pożywienia, na które składają się figi i inne owoce, kwiaty oraz ich pyłek i nektar, owady i ich larwy. Figówka żółtobroda, jak wspomniałem, żyje w tropikalnej dżungli, gdzie trudno ją obserwować, dlatego do dzisiaj mamy bardzo mało informacji o ich życiu. Przypuszcza się, że podobnie jak inne figówki gniazdują w dziuplach drzew. Są niewielkimi papugami wraz z krótkim ogonkiem mają zaledwie 18-19 cm długości.

Trzy lata temu udało mi się nabyć te ptaki i w ten sposób spełnić moje marzenia. Kupiłem ptaki aklimatyzowane i pochodzące z hodowli europejskiej, co bardzo ułatwiło mi ich hodowlę. Figówki żółtobrode, także obecnie są rzadkie w hodowlach amatorskich, gdyż ich chów jest trudny. Temperatura minimalna, w której powinny być utrzymywane nie powinna być niższa niż 20oC, co jest szczególnie ważne podczas naszych europejskich zim. Utrzymuję je w wolierze pokojowej, z której latem mogą przelatywać do przyściennej woliery ogrodowej. Gniazdują u mnie w budce lęgowej 12 x 25 x 15 cm. Samica składa 3-4 jajka, które wysiaduje 22-23 dni. Niestety, pisklęta często giną tuż po wykluciu, bez wyraźnych powodów. Młode, które udaje się odchować, opuszczają gniazdo i są lotne po około 55 dniach i są podobne do samiczki lecz bardziej matowe. Ustalono, że ptaki te są wrażliwe na choroby grzybicze, dlatego ich pomieszczenia muszą być utrzymywane w nienagannej czystości. Lubią być spryskiwane letnią wodą, nawet codziennie. Dla utrzymania higieny ich dzioba powinny mieć stale do dyspozycji gałązki drzew owocowych lub wierzby, które okorowują lub miażdżą dziobkami.

Żywienie powinno być bardzo urozmaicone. Podaję im świeże figi lub suszone (wcześniej przez 24 godziny moczone), jabłka, grejpfruty, kiwi, gruszki, mango, banany, preparaty witaminowe, a z ziaren niedojrzałe proso i kanar w kłosach oraz nieco słonecznika. Od czasu do czasu i w okresie karmienia młodych, małe mączniki i pokarm jajeczny.

Figówki żółtobrode można polecić do hodowli tylko bardzo doświadczonym hodowcom, dysponującym odpowiednimi warunkami lokalowymi, mogącym poświęcić im dużo czasu, gdyż ich hodowla, a zwłaszcza utrzymanie higieny są pracochłonne.

autor: Wielfred Nachtigal (D)
opublikowane za zgodą magazynu Fauna&flora, całość artykułu w numerze 07/2007 (102)


http://img2.allposters.co...POD/1138642.jpg

Kilka ciekawych fotek z http://www.loriinae.com/galleryfigs.html