Zobacz temat - Gołąbek diamentowy Geopelia cuneata

GOŁĄBKI DIAMENTOWE

POCHODZENIE

Jeden z najmniejszych gołębi świata- gołąbek diamentowy ( GEOPELIA CUNEATA ) już na dobre zagościł w naszej polskiej egzotyce. Wielu hodowcom uzyskanie odchowów nie nastręcza żadnych trudności. Dla tych jednak, którzy chcieliby się zająć hodowlą tego uroczego gołąbka niniejszy tekst głównie kieruję. Gołąbek diamentowy jak i jego najbliżsi krewni- pozostałe cztery gatunki z rodzaju Geopelia - zamieszkuje całą Australię. Spotkać go można niemal wszędzie, zwłaszcza na otwartych przestrzeniach, gdzie liczące kilkanaście sztuk stadka odpoczywają w cieniu drzew.
Dzikie gołąbki osiągają dł. 19-21 cm, ich ubarwienie jest brudno- szare. Przy czym skrzydła i ogon są zdecydowanie ciemniejsze. Skrzydła są dodatkowo obsypane białymi punkcikami, które wspaniale kontrastują na ciemnym tle piór okrywowych. Dzięki pracom hodowlanym uzyskano trzy podstawowe mutacje barwne- cynamonową, srebrną i białą. Najmniej jest egzemplarzy białych, które są najsłabsze genetycznie.
WYMAGANIA
Poprzez długoletnią hodowlę gołąbki diamentowe bardzo dobrze przystosowały się do naszego klimatu i od kwietnia do października można je z powodzeniem hodować w ogrodowych wolierach . są bardzo odporne na susze i bez wody potrafią obejść się przez wiele dni . W czasie chłodów ptaki są często nastroszone i ospałe , ale gdy tylko zaświeci słońce od razu stają się żywsze . Szkodzą im przeciągi i nadmierna wilgoć , dlatego też tylna i boczne części woliery powinny być osłonięte przezroczystą folią , a najlepiej pleksą . Ptaki te lubią światło , stąd woliera nie powinna stać w głębokim cieniu ( dobrze jest ułożyć dach z przezroczystych płyt z tworzywa sztucznego . Z kolei jej wystawienie na bezpośrednie działanie słońca przez cały dzień jest również niewskazane . Najlepsze wyniki hodowlane uzyskuje się podczas suchego i gorącego lata . Młode wyprowadzone w czasie długo trwającej słoty i chłodów są z reguły słabsze , mniej odporne na choroby i często padają po opuszczeniu gniazda. Gołąbki doskonale znoszą towarzystwo innych drobnych astryldów , a także innych gatunków małych gołąbków ( kaplandzkich , zielonych ).

POMIESZCZENIA DO HODOWLI
Dobór pomieszczenia do hodowli gołąbków diamentowych jest dosyć istotny. Ponieważ wielkość klatki wpływa na aktywność płciową. W małych klatkach samiczki składają jaja, które przeważnie są nie zapłodnione. Mała kubatura pomieszczenia hodowlanego zniechęcą samczyki do krycia. Mnie udało się rozmnożyć gołąbki diamentowe w klatkach o wym. ( 60x 40x 40 dł., gł., wys.), uważam jednak, że są to rozmiary miniaturowe. Dlatego trzeba ptakom zapewnić klatkę min. 80cm. Najlepsza dla gołąbków wolierka pokojowa. W niej czują się świetnie, doskonale prezentują i mogą rozmnażać się w większej grupie. Niektórzy preferują wiosną i latem woliery ogrodowe, które przy naszych warunkach klimatycznych rzadko umożliwiają szczęśliwy odchów. W pomieszczeniu hodowlanym temperatura w czasie pory spoczynkowej nie powinna spadać poniżej 6° C.

ŻYWIENIE
Podstawą żywienia gołąbków są różne gatunki prosa i traw . Wskazany jest też niewielki dodatek kanaru , owsika , konopi , lnu .Przygotowując mieszankę najlepiej jest na 6 części prosa dać 1 część mieszanki dla kanarków . Kluczem do osiągnięcia sukcesów hodowlanych jest gwiazdnica pospolita , która zawiera dużo witamin i jest chętnie zjadana przez ptaki . Oprócz niej należy podawać świeże liście mniszka lekarskiego , babki pospolitej , szpinaku , pietruszki oraz kwiatostany traw ( szczególnie w okresie zawiązywania się nasion ) . Przy skarmianiu sałaty , zwłaszcza pochodzącej z niewiadomego źródła należy być bardzo ostrożnym . Od czasu do czasu wskazane jest podawanie skiełkowanego ziarna prosa lub rzeżuchy . Tarta marchew i kawałki jabłka są również dobre , aczkolwiek nie wszystkie ptaki jedzą je z jednakowym apetytem .Bardzo dobry źródłem wapnia jest świeży biały twaróg oraz pokruszone skorupki jaj kurzych i muszli mątwy . Woliera powinna być wysypana drobnym , czystym i żółtym piaskiem , a w jednym z rogów należy ustawić miseczkę z gliną wymieszaną z solą i drobnym żwirkiem . W okresie odchowu młodych podajemy ugotowane na twardo i drobno posiekane jajko kurze z dodatkiem rozkruszonych biszkoptów , siekanej gwiazdnicy oraz szczypty maku.
ROZRÓŻNIANIE PŁCI
Rozpoznawanie płci jest dosyć problematyczne, zwłaszcza u ptaków młodych. Zazwyczaj samiczki są bardziej matowe i smuklejsze. Większość hodowców opiera się na szerokości obwódki wokół oka. Samczyki przeważnie mają pierścienie szersze i bardziej nabrzmiałe. Niestety kryterium to często zawodzi, gdyż poza sezonem lęgowym obwódki u samczyków zmniejszają się, a starsze samice również mogą posiadać bardzo szerokie oprawy oka. Dla mnie najpewniejszym symptomem przynależności do określonej płci jest tokowanie. Tylko samce i to już kilkumiesięczne tokują- kłaniają się rozkładając ogon w wachlarz, przy tym głośno huczą. Tokowanie jest łatwe do zaobserwowania tylko większych klatkach.
ROZMNAŻANIE
Po wpuszczeniu do ogrodowej woliery z końcem kwietnia gołąbki bardzo szybko przystępują do lęgów . Dodatkowo pobudza je obecność miejsc do gniazdowania . Są na ogół zgodne i towarzyskie , dlatego też można hodować wiele par razem .Jedynie między samcami dochodzi czasem do niegroźnych utarczek . W wolierze powinno się umieścić gniazdka lęgowe w ilości większej aniżeli liczba lężnych par ptaków . Gołąbki nie są wybredne pod względem wyboru gniazda . Znakomicie lęgną się zarówno w typowych , filcowych gniazdkach dla kanarków , jak i zwykłych wiklinowych . Czasami wybierają inne miejsce na gniazdo , jak np. wiechę suchych turzyc czy trzcin , w której wnętrzu hodowca uformował niewielką nieckę z siana i suchego mchu . Jako substratu do budowy gniazda należy dostarczyć ptakom cieniutkie i pocięte na kilkucentymetrowe kawałki witki brzozowe lub wierzbowe , łodyżki siana i traw . Gniazdka lęgowe nie powinny być zawieszane w bezpośredniej bliskości lecz w pewnej odległości od siebie i na różnych wysokościach . Ptaki nie lubią zbyt wysoko zawieszanych gniazd i preferują te znajdujące się w przedziale wysokości 1,2 – 2 m nad ziemią . Po krótkich , lecz niezwykle widowiskowych zalotach 9 samiec podczas toków majestatycznie rozkłada ogon na kształt wachlarza ) samica składa pierwsze jajo . Jedne pary rozpoczynają wysiadywanie przez samicę pierwszego , inne dopiero drugiego jaja . Okres wysiadywania trwa 12 – 13 dni . Pisklęta są gniazdownikami i jak wszystkie gołębiowate wykluwają się nagie , głuche i ślepe . Odpowiednio karmione przez rodziców ( początkowo serowatą wydzieliną wola , a potem rozmiękczonym w nim pokarmem stałym ) rosną nadzwyczaj szybko i już po 10 – 12 dniach opuszczają gniazdo . Rodzice dokarmiają je jeszcze przez około 2 tygodnie , przy czym z reguły większą aktywność w tym zakresie przejawia samiec , gdyż samica przygotowuje się zwykle do kolejnego zniesienia . Ptakom nie należy zezwalać na więcej niż 4 lęgi w roku , a okres późnej jesieni i zimy przeznaczyć całkowicie na odpoczynek Wtedy gołąbki należy przenieść do odpowiednio dużej klatki i przetrzymywać w grupach.

Niepowodzenia w lęgach

Użycie do rozpłodu zbyt młodych ptaków ( zwłaszcza półrocznych ) często prowadzi do składania przez samiczkę nie w pełni wykształconych i nie zapłodnionych jaj . Nierzadko też świeżo wyklute młode są słabe i giną z powodu złej opieki ze strony niedoświadczonych rodziców . gołąbki powinno się dopuszczać do lęgów w wieku minimum 10 miesięcy , a najlepiej 1 roku . Osobniki rodzicielskie zbyt blisko ze sobą spokrewnione mogą dawać kalekie ( wady genetyczne ) potomstwo , które ginie wkrótce po wylęgu . Nieodzownym jest więc dbanie o dopływ świeżej krwi z zewnątrz . Niekiedy po zniesieniu pierwszego jaja samica jest tak osłabiona , że nie ma siły stać na nogach ( hodowcy mówią wtedy , że zapada na nogi ) . Tymczasem przy diecie ubogiej w wapń organizm samicy gwałtownie pozbywa się tego pierwiastka przy formowaniu skorupki jajowej . Należy wówczas podawać profilaktycznie do wody pitnej odrobinę wapnia w syropie , a do karny stałej twarogu . Zdarza się , że niektóre pary wykazują nadmierną płochliwość w czasie lęgów i niepokojone zbyt długo pozostają poza gniazdem , co doprowadza do przeziębienia jaj lub piskląt . Dlatego też w tym czasie nie należy przeprowadzać żadnych prac usprawniających w wolierze ( wymiana żerdek , gruntowne czyszczenie itp. ) . Czasami , choć rzadko , samiczka składa tylko jedno jajo . Dzieje się tak najczęściej w przypadku ptaka zbyt intensywnie eksploatowanego lub młodego . Generalnie gołąbki diamentowe bardzo dobrze odchowują swoje młode i niechęć do karmienia potomstwa obserwuje się u nich stosunkowo rzadko . Zdarza się natomiast , że słabsze pisklę może paść . Dysponując kilkoma parami lężnymi można spróbować podłożyć słabsze młode parze lepiej karmiącej pod warunkiem , że odchowuje ona tylko jedno pisklę . Po okresie lęgowym ptaki muszą mieć zapewniony 3 – 4 miesięczny okres odpoczynku , aby się prawidłowo wypierzyć . Ptaki eksploatowane bardzo intensywnie w pewnym momencie zaczynają odchowywać słabe i mało żywotne młode lub przestają się w ogóle lęgnąć , a samiczki niekiedy padają z wycieńczenia .

Odchów młodych
Para hodowlana nadaje się do rozpłodu w wieku 10- 12 miesięcy, po całkowitym wypierzeniu się. Chociaż miałem przypadki, że 3-4 miesięczne ptaki już odchowywały młode, to jednak starajmy się puszczać do lęgów starsze osobniki. Do gniazdowania dochodzi łatwo, gdy klatka jest odpowiedniej wielkości. Samczyk po częstych w ciągu dnia zalotach zabiera się do budowy gniazda. Za podstawę służy zazwyczaj koszyczek dla kanarka lub mała skrzyneczka. Warto osłonić gniazdo gałęziami iglaków, przez co gołąbki będą czuły się bezpieczniej. Młode samczyki składają jedno jajo, a starsze dwa. Wysiadywanie przez obojga partnerów na przemian trwa 13 dni. Młode wylęgają się nagie, zupełnie bezradne, jak wszystkie gniazdowniki. Przez pierwsze dni życia pisklęta są karmione wydzieliną z wola, potem pokarmem stałym. W okresie odchowu młodych można podawać mieszankę jajeczną, ale nie jest to konieczne. Młode gołąbki szybko się opierzają i zazwyczaj po 10-12 dniach opuszczają gniazdo. Na początku przebywają na podłodze pomieszczenia, gdzie są dokarmiane przez samczyka. Samodzielność osiągają w wieku ok. 3 tyg. Dobrze dobrana para może wyprowadzić nawet kilkanaście sztuk rocznie, lepiej jest jednak po 3-4 lęgach zrobić dłuższą przerwę. Przy odchowie gołąbków diamentowych może pojawić się problem związany ze zbyt wczesnym schodzeniem rodziców z piskląt. Młode gołąbki, które nie posiadają jeszcze mechanizmu termoregulacji są bardzo podatne na przeziębienia. Dlatego konieczne jest umieszczenie nad gniazdkiem małej żarówki, która będzie dla piskląt źródłem ciepła, zwłaszcza nocą.

ZGODNOŚĆ Z INNYMI PTAKAMI

Gołąbki diamentowe są z natury bardzo łagodne. Tak, więc bez problemu mogą być łączone z innymi gatunkami ptaków. Najczęściej umieszcza się je z ziębami ozdobnymi. Chociaż co agresywniejsze gatunki, a zwłaszcza zeberki wyskubują gołąbkom pióra wokół nóg w celu wyścielenia nimi własnego gniazda. Wśród papug najchętniej przebywają z nimfami i łąkówkami. Oczywiście warunkiem utworzenia mieszanej kolekcji jest odpowiednio duża woliera.